Hani diyordu ya "Bu bir sevgi olay Ercan" diye, bu da gerçekten bir sevgi olayı. İnanılmaz derece fanatikler bu Cezayirliler. Ben bazen millet olarak acaba çok mu fanatik davranıyoruz fana diye düşünürdüm ama yanılıyormuşum meğer. 2006'dan beri bu ülkede yaşıyorum ve daha önce bu kadar heyecanlı maçlar yoktu. Lig maçlarının falan çok ateşli geçtiğini biliyordum ama iş milli takımlar seviyesine geldiğinde gerçekten daha da farklı. O fanatik gruplar, ateşli taraftarlar, yer yer satırla bıçakla gezen insanlar bir olmuş, aynı cümleyi haykırıyorlar: "One Two Three, Viva L'Algerie" Bizdekinden çok daha farklı kareler var. Genci yaşlısı, kadını erkeği hepsi aynı tonda. Herkesin elinde bayrak, herkesin üzerinde yeşil-kırımızı-beyaz. Çalıştığım fabrikada işçilerin giriş çıkış saatleri bile maç günlerinin ertesinde çok hareketli oluyorlar. Fabrikanın çoğunluğu 20-25 arası bayanlardan oluşmasına rağmen, giriş çıkışlarda stadyuma dönüyor ortalık. Şapkalar, bayraklar, marşlar, tezahüratlar gırla... Sanırım yıllardı çekilen çilelerin, eziyetlerin ve insanların içlerinde kalan bastırılmış duyguların dışavurumu bu. Seslerini daha gür duyurmak ve biz de buradayız demek için ellerinden geleni yapıyorlar. Belki bizim bile olamadığımız kadar tek vücut oluyorlar.
İki kulvarda birden ardı ardına başarı yakalayan Cezayir 2010 yılında adını daha fazla duyurmaya devam edecek gibi görünüyor. Hem dünya Kupasında gruplara kalmış olmaları hem de Afrika Kupasında yarı finale çıkmış olmaları tesadüfü bir başarı değil. Bence ülkenin tek sorunu futbola yeteri kadar yatırım yapılmıyor olması. Yıllardır içimde bir ukde aslında, bu topraklarda bir futbol okulu açmak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder