Doğuda asker olmak

Öyle batıdaki gibi boş şarjörlerle değil hücum yeleğindekiler dahil 5 tam dolu şarjörle nöbete gitmektir.
Nöbetten gelince G3 tüfeğini batıda "silahlık" denilen yere teslim etmek değil ranzanın başucuna asmaktır.
Yazın 45 derece sıcağı kışın -30 derece soğuğu 1,5-2 metre karı görmektir.

Gülyazı'da yaptım. zor ve güzel günler geçirdim. Ben istemedim oraya gitmeyi elbet, şans. Kısa dönem olmama rağmen neredeyse 4 mevsimi yaşadım 6 ayda. Batıda yapsam bunların hiç birisini ömür boyunca tecrübe edemezdim. Demek ki gidip görmek varmış oraları.

Şimdi eminim bu yazdıklarımı okurken "koduğumun poşeti yaptığın 6 ay askerlik, seninki de askerlik mi lavuk?" diyenler olabilir. Aynı dönem aynı yerde askerlik yaptığımız kısa dönem arkadaşların bir kısmı taşak kebabı yapıyorken ben yeri geliyor 24 saat kolluk tutuyordum. Nöbete asker göndermem gerekirken asker yokluğundan kendim nöbete gidiyordum. Jandarma olmamdan dolayı bize tanınan "turizm jandarması" olma hakkı için sınava gittiğimizde oxford'da okuyan elemanı kafalayıp kopya çeken Antalya'ya Uludağ'a giden arkadaşlarım oldu. Körelmiş Anadolu Lisesi ingilizcemle sınırda kaldım ve bu haktan faydalanamadım. Ama hak etmediğim bir şeyi de istemedim, istesem aynı yöntemle benim de Kuşadası'na Alanya'ya gitme ihtimalim vardı.

Farkında olmadan Irak sınırına girp çıkmışlığımız bile oldu. Komutanım burası hangi köy diye sorduğumda "ne köyü lan Irak'a girdiK" cevabını aldım. Gözünün alabildiği her yer dağ tepe. Ardı arkasına sırdağ. Terörün nasıl yuvalandığını gördüm. Öyle coğrafya olmaz olsun arkadaş gerçekten ordumuzun işi zor.

Şırnak merkezdeyken Tümen'den aniden kalkan helikopterleri gördüğümde içim cız etti resmen. Bir çatışma olduğunu anlamıştım hemen. Kalktıktan 2 saat sonra helikopterler piste inerken çığlık çığlığa giden ambülansın pisten neden hüzünlü bir matem havasında yavaş yavaş döndüğünü gördüm. O gün bir şehit daha vermiştik.

Konvoy ne demek, güvenli günler ne demek onu gördüm. 70 km yolun neden 4 saatte alındığını gördüm doğuda. Helikopterlerin giremediği vadileri gördüm. Her 4-5 kilometrede bir neden askeri birlik var onu gördüm.

Her gün nizamiyeye gelen, ellerindeki heybelere taburun fırınından çıkan sıcak ekmekleri dolduran çocukların yüzlerinde hüznü gördüm.

6 ay askerlik yaptım ben ancak bu kadarını gördüm. Doğuda 18 ay askerlik yapan erlere, ömrü şark görevinde geçen komutanlara sonsuz saygı duyuyorum bu yüzden. Gerçekten çoğu insanın tahmin bile edemeyeceği, ne kadar anlatılsa da kafasında canlandıramayacağı bir duydu doğuda asker olmak. Allah doğuda yaşayan ve gerçekten terör mağduru olan insanlarımızı, bu lanetin bitmesini gerçekten isteyenleri ve ordumuzu korusun.

3 kuruş kredisi olan adama ömür boyu tapmak

Sanırım Galatasaray taraftarının en büyük yanlışıdır. Hatta taraftarın olduğu kadar yönetimin de politikasıdır. Sözüm tüm sözlüğe değil bu tarz adamlara. ya bende bir terslik var yada sizde, Gerçekten anlamıyorum.

Bir Fatih Terim, bir Bülent Korkmaz, bir Hakan Şükür öyle senede bir yetişmiyor bu ülkede. Aynı şey Hagi için de geçerli. Bu tarz yıldızlar da her sene üçer beşer gelmiyor ligimize. Yıldızlar topluluğu Beşiktaş'ın hali ortada bizden çok da bir farkı yok şu an. Bu adamlara sallamakta üzerimize yok maşaallah. kolayca çamur atıyoruz, laf söylüyoruz. Ama Ali Sami Yen'de iki kıytırık maçta gol atıp sevincini taklayla gösterdi diye adamın ardından methiyeler düzüyoruz. Adamın yapmadığı çamur, çirkeflik kalmadı maçlarda. kendini atmalar, binlercesini Ali Sami Yen'de bizim attığımız sulardan bir tanesini alıp hakeme koşmalar, rakibe dirsek atmalar. sahalarda nefret ettiğim hareketler.

Sonra bir yıldız gelir, öyle yada böyle Galatasaray'a transfer olmuştur ama bir araba parası geç yattı diye hesabına defolup gider. Eyvallah adam değerinin kat be kat altında bize gelmiş değerinin çok üstünde de başka takımlara transfer olmuştur fakat benim için aslolan karakter arkadaş. Aylarca paralarını alamayan adamlar oldu bu takımda. Alacaklarından vazgeçenler, yada erteleyenler oldu. "Önce yabancıların paralarını ödeyin bizimki sonra ödensin" diyen adamlar oynadı bu takımda. Ama o adamlar delicesine eleştirilirken 3-5 maç oynamış, yada bir sezon takıma fayda sağlayıp takımdan ayrılmış adamlar putlaştırılıyor.

Hele bir de dillere destan -ki hala lafımın arkasındayım bu adam overrated- kaptanımız var ki yerlere göklere sığdıramıyoruz. Lafın sonunu Arda'ya bağlamak amacında değildim ama başlığa uygun örneklerden birisi de maalesef kendisi oluyor. Hani nasıl diyor siz: sbt :(

El-veda

"Göğsüm daralıyor, yüreğim yanıyor.

Olmasaydı sonumuz böyle."

Harbiden olmasaydı ya sonumuz böyle. Aklıma gelmezdi bir gün yıkılacağı ve o zamana kadar maç izleyememiş olacağım. Her ne kadar zerre suçum olmasa da imkânsızı denemediğim için içim buruk. Belki, belki gidebilirdim. Ama olmadı.

İstanbul’dan otobüsle 12 saat uzakta yaşamak sarı-kırmızı aşığı için zordur. Lise bitene kadar zaten gitmem imkânsızdı. Bir umut üniversite yıllarında giderim diye düşündüm çok zaman. Ama gel gör ki yaşadığımı şehirde okumak zorunda kalınca o umut da söndü. Hem de ne sönüş. Çalışmaktan okumaya bile fırsat bulamıyordum. Okuldaki hocalar derslere %20 civarı katılım gösterdiğim halde tanırdı beni ve mezun olduğumda "olum sen bitirdiysen bu okulu herkes bitirir" demişlerdi. 4 yıllık okulu 5 yılda bitirmek gerçekten mucizeydi benim için.

Okul bitip de çalışmaya ara vereceğimi anladığımda takvimler 2004'ü gösteriyordu ve ben "lan olum bir ihtimal daha var, o da askerliği İstanbul’da yapmak mı dersin?" diye türküler söylüyordum kendi halimde. Ama zalım felek sillesini bir kez daha suratıma suratıma vurmuş ve vatani görev için beni Şırnak/Uludere/Gülyazı'ya göndermişti. Adını sanını ilk defa duyduğum bu köy makûs talihimi çevirecek bir kapı değildi. Görev kutsaldı ve umudumu yitirmeyip askerlik sonrasını beklemeye başlamıştım.

Şanslıydım ki askerlik biter bitmez iş bulmuştum. İdeallerimi %100 karşılamasa da sevdiğim bir iş idi muhasebe/finans. Çalıştığım şirketin yan kuruluşunda 7-8 ay çalıştıktan sonra merkeze gelmiştim ve artık İstanbul’da maç izleyebilme umutlarım daha da yeşillenmişti. Evet, çalıştığım şirket doğup büyüdüğüm, üniversiteyi de okuduğum şehirdeydi ama maddi olarak kendimi toparladığım gibi hemen bir maça gidebilirim diye düşünüyordum. Ama işte maddi konular her zaman insanının planladığı gibi gitmiyordu. Babanın emekliliğinin gecikmesi, kardeşin dershanesi vs. derken eve yapılan maddi yardımlar bir türlü kenara birikim yapmaya müsaade etmiyordu.

Ve 2006 senesi geldiğinde olan olmuştu. vinca başını alıp çok uzaklara gitmişti. Yolu da İstanbul’dan geçecekti hatta. ama sadece İstanbul Atatürk Havalimanı'nın dış hatlar terminalinden... Ki zaten haziran ayında istese de maç izleyemezdi. Bavulunu aldı ve hiç tanımadığı, hakkında en ufak bir fikri bile olmayan insanların arasına; Cezayir’e doğru yola koyuldu. Hani Ali Kırca'nın Ali Sami Yen'e veda gecesinde de bahsettiği ülkeye:

"Ülkemin yüzyıllık yalnızlığını yendin dünyada…

Duyuldu adın Cezayir’den Çin’e, Kenya’dan Arjantin’e,

kimsesizliğimizi yendin bir anda… Yen dedi yendin…"

Kafası rahattı aslında, en azından artık maddi konuları kafasına takmayacak, geleceğe dair daha net planlar yapabilecekti. Ama Ali Sami Yen stadı ile olan kaygıları hala devam ediyordu. Ancak yaz aylarında Türkiye’de olabilecekti ve maçları izlemesi imkânsızdı. Bir türlü denk gelmiyordu. 2006, 2007, 2008, 2009, 2010 derken yıllar su gibi geçiyor bir yandan da Aslantepe üzerinde harika bir arena yükseliyordu. Bu stadın yükseldiği her gün biliyordum ki Ali Sami Yen'in ömründen bir gün daha gidiyor. Vakit daralıyordu, durdurulmak istenen zaman mıydı Aslantepe miydi bilmiyordum. Ben dönseydim Türkiye’ye, öyle bitseydi ya inşaat.

Derken takvimler yine değişiyor ve 2011'e giriyorduk. Son maç için geri sayım başlamıştı. Kalbimde buruk bir acı, yüreğimde yas, gözümde yaş televizyon karşısına geçtim. 11 Ocak 2011 benim için unutulmayacak bir gün bundan sonra. Aklımdan çıkmayacak ömrüm boyunca. Kendimi suçlu hissetmeme sebep olacak. Anlattığım imkânlar dâhilinde gidemedim bir türlü mabede. Koklayamadım o havayı. Coşamadım türkülerle!

Ama bir kaç sahne var ki dün geceden aklımda kalan, bütün bunlar kadar üzdü beni. Bir kaç kere birbirine giren, kavga eden taraftarları gösterdi kameralar. Oradan oraya koşturmalar, tehditler, diklenmeler. Derdiniz nedir çözemiyorum ki? Hangi sebep böylesine bir günde ağız tadını bozabilir insanın? Son maçta Ali Sami Yen Stadı’ndasın, şanslısın bilet bulabilmişsin, ömrü hayatında görebileceğin tüm Galatasaray efsaneleri orada. Sen hala kavga hır gür peşindesin. O an orada olmak için yalvaran milyonlarca insan var bu ülkede. Bırak ülkeyi dünyanın dört bir yanında hatta. İşte bu beni hem üzdü hem sinirlendirdi dün gece. Bulunduğu ortamın değerini bile anlayamayan insanlar oradayken ben televizyon başındaydım, üstelik binlerce kilometre uzakta.

Velhasılı vel kelam Ali Sami Yen Stadı benim umutlarımla birlikte tarihteki yerini aldı dün. Bize her sevdadan geriye yine Galatasaray kaldı. Ve benim Galatasaray’ı evinde izleme şansım da artık Türk Telekom Arena'ya kaldı. yolu Galatasaray’dan geçen herkesle bir gün Aslantepe'de görüşmek üzere...

Transferde borsa muhabbeti ve BJK Fiyaskoları

Siyah-Beyazlı kulübün, İMKB’ye bildirim yaptığı halde transfer etmediği ya da edemediği birçok futbolcu var. Bu durumun ilk örneği Aly Faryd Mondragon’du. Serdar Bilgili yönetimi, Kolombiyalı kaleciyle transfer görüşmelerinin başladığını ve Metz kulübüyle anlaşma sağlandığını açıklamıştı. Ancak Mondragon, Beşiktaş’ın teklifini kabul etmedi. Siyah -Beyazlılar o yıl bonservisi yine Metz’te olan Frederic Meyrieu’nun transferinden de bildirim yaptığı halde vazgeçti.

Beşiktaş, 2002 yılında İMKB’ye gönderdiği açıklamada ünlü kaleci Stipe Pletikosa’nın yanısıra futbolcular Da Silva Ferreira Edilson, Mazzantini ve Waldson ile görüşmeye başladığını açıklamıştı. Ancak bu futbolculardan hiçbiri transfer edilemedi.

Siyah-Beyazlı taraftarları sadece ümitlendirmekle yetinen açıklamalar 2008 yılında adeta tavan yaptı. Beşiktaş, 2008 yılında Tomas Sivok ile birlikte Udinese’de forma giyen Andrea Coda ve Lazio’da oynayan Guglielmo Stendardo’nun alınması için görüşmelere başlandığını bildirmiş ancak bu futbolculardan sadece Tomas Sivok, daha sonra da Tomas Zapotocny alınmıştı.

Aynı yıl siyah beyazlı yönetim Lens’in oyuncusu Adama Coulibaly ve Mattersburg’da forma giyen Cem Atan’ı transfer edemedi.

2008′de taraftarları hem en çok heyecanlandıran hem de şoka uğratan bildirimler ise Bundesliga futbolcularıyla ilgiliydi.

Schalke 04′de forma giyen Brezilyalı savunmacı Marcelo Bordon ve Gürcü Levan Kobiashvili’nin isimlerinin borsaya bildirilmesi geniş yankı uyandırmıştı. Ancak bu iki futbolcu da Beşiktaş’a gelmedi.

Beşiktaşlı taraftarlar Bordon ve Kobiashvili şokunu atlatamadan Siyah-Beyazlı yönetim, Borussia Dortmund’un, Türk milli takımında da forma giyen genç yıldızı Nuri Şahin’le görüştüğünü Borsaya bildirdi. Ancak Nuri Şahin transferi de fiyaskoyla sonuçlandı.

Sadece Beşiktaş camiasını değil tüm futbol kamuoyunu şoke eden olayın kahramanı ise herkesin hatırlayacağı gibi Mehmet Topuz’du.

Beşiktaş, 4 Haziran 2009′da Kamuyu Aydınlatma Platformu’na (KAP) gönderdiği bildirimde Mehmet Topuz ile görüşmelere başladığını bildirmiş, hatta Topuz Beşiktaş formasıyla basına poz vermişti. Ancak transferde kazanan Fenerbahçe olmuştu.